Қадимда бир қабристон Мавжуд эди хўп улкан, Кирган киши ҳайратдан Ёқасин ушлар экан – Чунки унда тошларга Берилмас экан ҳеч зеб, Ёзилганди «бир, икки…» «Нари борса уч йил» деб! Дуч келарди нигоҳлар Бунда ажиб сирларга – Жуда ошиб борганда «Беш йиллик умрлар»га… … Бир кун бу ҳол сирини Англаёлмай, бир қатор Шогирдлар Устозидан Сўраб кўрдилар такрор: «Бунча кам яшаганлар, Гўдакларми бу ерда?» Устоз ўйчан боқиб-ла Ажиб сабоғин берди: «Ёзилмаган бу тошга Инсоннинг тўлган умри, Бунда ёзилган фақат Яхшилик қилган умри!» Юрак-юракка етиб Борди Устоз сўзлари, Кейинги васиятдан Ёшга тўлди кўзлари: – Мен ўлсам, – дерди Устоз, Тош қўйманг зийнату зеб, Қабримга ёзинг фақат «Туғилдию, ўлди!» деб! Эзгулик-ла яшаган Умрим менинг нолга тенг! Шу боис, туғилгану Дарҳол ўлган эди, денг!!!» Бир шогирд шунда ногоҳ Жавоб топибди тезда: «… Унда биз аниқ ўлик Туғилган эканмиз-да?!» |